Hoofdstuk 1: Christel leest het verhaal wat ik schreef.
Het is al een poos geleden dat ik Christel zag. Lang golvend donker haar, grote ogen.
Warm en een glimlach die permanent op haar gezicht staat. Speels en intelligent.
“Je hebt geluk dat ik vrij er ben” zegt Cristel. Haar armen om me heen en me hongerig aankijkende met haar stralende ogen. We zoenen en drinken wat.
Ik geef haar een stapeltje papier in de hand en zeg: “Je hebt me geïnspireerd om een verhaal te schrijven. Vind je leuk om het even te lezen?”
“Natuurlijk” zegt Cristel “leuk” en ze begint te lezen.
KLAAR
“Hoop dat je het leuk vindt” zeg ik “want ik heb een afspraak voor je afgezegd”.
Ze lacht: “dat zal dan wel niet dringend geweest zijn, toch?”
Ik zeg: “Nou misschien niet dringend, maar wel nodig. Ik wilde eigenlijk vanmiddag naar de kapper gaan. Maar mijn kapster zoent niet zo lekker als jij. Tenminste dat denk ik.”
Cristel streelt me over mijn hoofd en plukt een beetje aan mijn haar. Wat ze als het ware inspecteert. “Maar goed, jij zal ook wel niet zo goed met schaar. Dat is dan weer haar specialiteit” zeg ik.
Cristel kijkt me aan, op een manier van wat maak je me nou en zegt:
“Dat is wel een beetje voorbarige conclusie hoor. Misschien kan die kapster van jou best heerlijk zoenen en kan ik best iemands haar knippen.”
Het is mijn eigen schuld. Ik plaag Cristel en zij doet dat nu ook.
“Ja hoor natuurlijk” en ik lach een beetje.
Cristel reageert “Serieus hoor, ik al vaker mensen geknipt dan jij denkt en dan heb ik niet over alleen maar puntjes of een pony bijknippen. Het echte werk.”
Ze speelt wat met mijn haar en voegt toe: “Jij vindt trouwens niet dat je héél dringend een knipbeurt nodig hebt? Je had beter moeten afspreken met je kapstertje”.
“Nu zit hier bij mij en niet voor je haar neem ik aan?”
Ik raak opgewonden van ons gesprekje. Ik reageer:
“Nee, dat was niet de insteek, maar uhh …. stel dat ik je nu zou vragen om mijn haar een centimeter of zo bij te knippen, dan ren je zeker hard weg?”
“Ja” zegt Cristel “om een schaar te pakken”.
Oeps, Dat had ik niet verwacht. Inmiddels ben ik van top tot teen opgewonden geraakt. Dat heeft Cristel ook door.
Ze gaat verder “Dus ….? Zeg het maar …. Maar wel iets meer dan dat centimetertje van jou, want dat zet geen zoden aan de dijk.”
Ik zeg “Je zoent me hemels, verleidt me, maakt me helemaal gek en dan daag je me ook nog uit?”
“Dat wil je toch graag” zegt ze en zachtjes beroeren haar lippen de mijne.
“Blijf je toch nog een uurtje, die kapsalon is straks allang gesloten”.
“Als ik je vraag mijn haar te knippen, doe je dan wel wat ik vraag en je weet echt wel wat je doet?” vraag ik haar.
“Ik doe niets wat je niet wil en ik ben voorzichtig.” “Ben zo terug”.
Cristel loopt weg maar is in een oogwenk terug. Met een klein koffertje dat ze opent. Ik zie meerdere scharen, kammen, klemmetjes en zelfs een tondeuse.
“Zo. We hebben alles bij de hand”. Alsof het haar standaarduitrusting was om op een missie te gaan. Ik kijk verbaasd. Ze trekt me mee naar de slaapkamer en duwt me op bed en begint me langzaam uit te kleden. Knoopje voor knoopje van mijn witte hemd maakt ze geroutineerd los. Ze trekt het hemd voorzichtig uit en als een tovenares heeft ze in luttele seconden haar bh uit en mijn hemd aan.
Mijn broeksriem gaat met lichtsnelheid uit mijn jeans. Met een enkele korte ruk, mijn broek uit. Mijn shorts in diezelfde beweging.
Dan pakt een soort van mini-schaartje en zegt: “Even goed stil zitten, dan laat ik je even zien wat een centimetertje is, hebben we daar geen misverstand over.” Ik knik instemmend.
Cristel pakt een heel dun lokje ergens midden op mijn hoofd: “Stil zitten hoor …” Zachtjes hoor ik het geluid van een knippend schaartje.
“Kijk dat is nu een centimeter. Gaat eigenlijk helemaal nergens over, je ziet er bijna niets van.”
Ik beaam wat ze zegt.
“He hè meneer komt er ook achter”.
“Dus ga ik écht je haar knippen of wat?”
Ik vraag wat ze daar onder verstaat, wat ze bedoeld met écht.
“Ik zei net al dat ik niets doe wat je niet wil hoor. Maar er mag best wel een stuk af. Je oren vrij, die lange pieken op je voorhoofd weg.”
“Hoeveel knip je er dan af?” vraag ik.
Cristel geeft tussen haar duim en wijsvinger, naar ik schat, een kleine vier centimeter aan.
We kijken elkaar stilzwijgend aan. Cristel zegt: “Zeg maar of je dat wil, zoveel is dat niet hoor. Kijk als het aan mij lag ….”
Ik zeg: “Ja wat dan Cristel, als het aan jou lag …..”.
Cristel pakt met haar beide handen mijn haar langs de oren en tilt dat omhoog en houdt het zo vast.
“ … dan ging er echt een flink stuk af, goed kort aan de zijkant en bovenop in laagjes …”
Mijn adem stokte. Dit wil ik al langere tijd, denk ik. Nu krijg ik het op een presenteerblaadje en ik word bang.
“Oh is dat alles. Ik was al bang dat je me kaal wilde knippen.”
“Dat is altijd nog een optie” zegt ze terwijl ze het uitschatert.
“Oké, ik blijf niet één maar twee uurtjes extra. Ik geloof niet dat ik ooit zo geil geweest ben als nu, als je me nog geiler maakt dan laat ik je helemaal je gang gaan. Verleid me maar en ik geef me helemaal aan je over ….”
Cristel duwt me op mijn rug. Gaat boven me hangen en streelt mijn met kippenvel geteisterde lichaam met haar lange lokken. Ze komt dichterbij, kijkt me aan en fluistert dan in mijn oor “Weet je het zeker ….?”
Ik antwoord aarzelend “ja”.
Cristel gaat in een soort van lotushouding zitten, trek me langzaam naar haar toe en klemt dan haar lange benen om me heen. Stevig. Ze trekt ze me nog eens dichter naar haar toe en kijkt me indringend doch zoet in mijn ogen.
“Zo, jij kunt even geen kant op. Leg je handen maar op mijn borsten ….” Voorzichtig raak ik haar jonge borsten aan en bedek ze teder met mijn handen.
Ze zegt “Heerlijk, laat ze daar maar. Onder geen beding loslaten.”
Ik knik instemmend.
Cristel reikt met haar handen naar voor. Polsen tegen elkaar zodat ze een v vormt onder mijn kin. Zachtjes legt ze haar vingers op mijn wangen. Dan verder naar achter met haar vingertoppen. Ze plaatst die onderaan mijn bakkebaarden en wrijft de haartjes in opwaartse richting van mijn slapen.
Normaal gesproken werk ik zelf mijn bakkebaarden eens in de paar weken bij. Maar als ik een bezoekje aan de kapper plan, laat ik ze hun gang gaan.
Ze zijn vol, de stugge haartjes bijna anderhalve centimeter lang.
Cristel draait kleine krulletjes door een lichte aanraking van haar vingertoppen. Zo dicht bij mijn oor hoor ik het geknetter van de haartjes, wat ze daarmee veroorzaakt. Het werkt hypnotiserend.
Cristel heeft me in haar macht en dat straalt ze ook uit.
“We zullen maar eens beginnen, het is nog veel werk.” zegt ze.
Ze laat één hand los van mijn gezicht en pakt handig een kam en kappersschaar uit het koffertje.
Ze begin haar ritueel met mijn bakkebaarden fijntjes over te doen met de kam. Langzaam kamt ze telkens weer de haartjes van mijn bakkebaarden omhoog en dan weer neerwaarts. In één hand de kam, in de andere lichtjes de gesloten schaar waarmee ze soms dichtbij mijn wang komt.
Dan kamt ze mijn linker bakkebaard omhoog en de rechter. Niet meer omlaag.
Ze kijkt me aan, opent de schaar, klemt die tegen zijkant van mijn gelaat. Het staal van de schaar voelt koud op mijn gloeiend gemasseerde huid. Met één enkele beweging knipt ze de haren van de bakkebaard, die statisch als ze zijn nu haaks uit mijn gezicht wijzen, kort.
Het geluid van de schaar is oorverdovend in de stille kamer. De haartjes lijken in slow motion naar beneden te dwarrelen. Ze waren nog niet in mijn schoot beland of zonder te pauzeren volgt bakkebaard twee.
Ik kijk omlaag en wat een paar haartjes lijken is toch een beetje een schok.
Cristel pakt de regie terug en laat me niet afdwalen. Met één hand pakt ze mijn kin en zet mijn hoofd weer rechtop. Ze blijft mijn kin vasthouden terwijl ze met minuscule knipjes de haartjes kortwiekt die ze met die twee grote houwen heeft gemist.
Mijn handen heb ik inmiddels wat stevig op haar borsten liggen. Cristel glimlacht, “Als je wil mag je even loslaten hoor. Moet je wel even die kleine haartjes er afblazen én ze liefdevol kussen.”
Ik leun wat naar voor en blaas zachtjes de haartjes van haar borsten. Cristel laat een zucht waarmee ze wil zeggen, wat heerlijk.
Cristel heeft ondertussen een nieuwe greep gedaan in het koffertje. Ik heb niet gezien wat. Ze houdt het schuin achter haar rug.
“Handjes terug op de plaats.” zegt ze. “En doe je ogen maar heel even dicht.” Ik kan haar intentie even niet inbeelden.
“Dichthouden.” herhaalt ze wanneer ze ziet dat ik twijfelachtig met dichte ogen wat frons. Weer voel ik iets kouds. Een zachte klik, een zoem die overgaat in een harder geluid. Het koude ding gaat moeiteloos omhoog over wat nog van de bakkebaarden restte. Tot aan mijn slaap in één langzame beweging, gevolgd door een salvo aan kleine herhalingen.
Weer een kleine klik en stilte.
Cristel pakt mijn handen en legt ze op mijn gezicht. Daar waar ooit een kleine jungle aan bakkebaarden groeide. Ik voelde geen enkele haar meer, hooguit een incidenteel stoppeltje van minder dan een millimeter.
“Handjes terug en doe je ogen maar open.” Met een genoegzame blik gaat Cristel met de achterkant van haar hand langs mijn gezicht en zegt:
“Zo dat is een goed begin. Gelijk tien jaar jonger, lekker fris.”
Ik ben niet in staat om een woord uit te brengen. Ze omhelst me vurig.
“Een goed begin is het halve werk. Je werd wel een beetje stilletjes hè. Maar ik hoorde geen nee of niet doen dus ga ik er vanuit dat het mocht.”
Ik antwoord “Uhh ja, het was alleen wat onverwachts. Mijn kapster doet meestal de bakkebaarden als laatste. Ze vindt ze mooi dus ze werkt die alleen wat bij dan.”
Cristel kijkt me aan alsof ze de juf van groep twee is. “Oh het is me wat. Nu ben ik toch je kapstertje. Dat wilde je toch graag. Zo dadelijk ga je nog huilen”. Dan op een serieuzere toon “Joh, dit is echt veel beter. Weg die oude hippie. Als je dapperheid je in de steek laat mag je ook nee zeggen hoor of als je niet meer wil ….”
“Nee, nee, ik wil het.” zeg ik en terwijl ik dat zeg plukt Cristel weer al aan mijn haar. Ze komt wat omhoog en gaat achter mijn rug zitten. Haar benen wederom gespreid over de mijne. Klem. Ik voel haar tepels mijn rug raken. Met één hand duwt ze het haar in mijn nek omhoog en kust lichtjes mijn vrijgekomen hals. Met beide handen begint ze te strelen en te spelen met mijn haar. Ware het een wasbeurt, maar dan zonder shampoo en zonder water.
Ze gaat maar door tot ik bijna in trance geraak.
Ik voel nattigheid. Ook letterlijk. Met een spraybus benevelt ze mijn haar met microscopisch kleine waterdruppeltjes. Een nat hoofd krijg ik er niet van. Alleen mossig, vochtig. Zo te reuken is de spray gewapend met een kleine hoeveelheid parfum, waarvan ik de oorsprong niet direct kan benoemen.
Het doet me nog het meest denken aan Boudoir van Vivienne Westwood. Eén van, zo niet mijn meest favoriete parfum. Een geur gewijd aan een vrouwelijke en sterke vrouw, met geaccentueerde seksualiteit.
De filmlaag van vocht maakt het haar beter te kammen. Want ondanks de warboel van de lange massage voel ik geen knopen of klitten wanneer Cristel eerst met een zachte borstel en dan met een grote kam mijn haren recht kamt. Ze kamt mijn haar dan weer geheel naar links, naar rechts. Alles naar voor of terug naar achter.
In de spiegels op de kop van het bed en het plafond, zie ik haar daarbij onderzoekend kijken. Een plannetje smeden.
Met een fijnere kam begint ze mijn haar in vorm te brengen en meerdere scheidingen aan te brengen. Ik voel de fijne kam lichtjes krassen over mijn hoofdhuid en telkens zet ze de strak gemaakte scheiding vast met enkele haarklemmetjes. Zien hoef ik het eigenlijk niet. Ik voel het goed. Er lopen strakke lijnen hoog op mijn achterhoofd en een stuk boven mijn oren. Het haar bovenop mijn hoofd heeft ze gewenteld tot als een gedraaid touw, stevig naar achter getrokken en bij mijn kruin vastgepind.
“Ben je er klaar voor?” Vraagt Cristel. Zonder mijn antwoord af te wachten voel ik de kam onder in mijn nek het haar vanachter dat onder de scheiding valt, omhoog brengen en hoor luid de schaar zich sluiten. Eerst het knarsende geluid dat duidelijk maakt dat er veel haar tussen de bladen van de schaar doorgeknipt wordt. Dan de zware lok die langs mijn ruggenwervel omlaag glijdt. Cristel zwijgt en herhaalt deze beweging over de volle breedte van mijn nek. Ik ben sprakeloos. Even stopt ze. Ik doe een poging om met mijn rechterhand naar achter te gaan en te voelen hoe kort het is.
Cristel pakt mijn hand nog boven mijn schouder vast en zegt “Nee, dat gaan we niet doen ….” en legt mijn hand terug in mijn eigen schoot.
“Wacht even, dat gaan we anders oplossen”. Ik hoor Cristel iets doen achter me. “Kom maar met beide armen, naar achter”. Ze heeft mijn broeksriem gepakt en wikkelt die strak over mijn polsen. Trekt de riem aan en sluit de gesp. Cristel lacht “Zo nu ben je helemaal van mij”.
Ze gaat verder met het knippen van het haar dat nog rest onderaan op mijn achterhoofd. De lokken die ik over mijn rug omlaag voel gaan worden steeds lichter en kriebelig. Cristel legt de kam neer en ik voel enkel nog het koude staal tegen mijn nek en achterhoofd. Kleine knippen in snel tempo. Ze houdt op, blaast in mijn nek en wrijft met haar hand over de haar gecreëerde zone op mij achterhoofd. Tot mijn verrassing voel ik toch nog haar daar, al zal het niet bijster veel zijn schat ik.
Cristel komt naast me zitten. Ze neemt een lok van mijn haar net boven mijn oor tussen haar vingers en … snip. Daar gaat een enorme lok. Mijn haar komt niet langer over mijn oor. Nog een paar keer pakt ze een lok tussen haar vingers, ze laat de lok tussen haar wijs- en middelvinger glijden en weer … snip. Ze neemt de kam en gaat verder met knippen op de manier zoals ze dat van achter deed. De schaar gaat snel … snip, snip, snip.
“Het gaat er al een beetje op lijken. Het schiet alleen niet echt op zo. De linkerkant pakken we anders aan.”
Op haar knieën kruipt ze voorzichtig over het bed naar mijn linkerzijde. Ze legt de kam en schaar neer en strekt zich ver naar achter naar het koffertje.
Slik, ze pakt een tondeuse en toch hopelijk ook een opzetkam?
Inderdaad. Ik schat de op één na grootste opzetkam, klikt ze op het apparaat. Geen idee hoe kort die knipt, maar ik stel mezelf gerust met de gedachte dat het een van de grote opzetkammen is.
Klak. Gezoem. Cristel zet de opzetkam boven mijn oor een plaagt me:
“Niet in je broek plassen hè. Oh je hebt geen broek aan. Gaan dan maar.” Lachend gaat ze met de tondeuse omhoog tot aan de scheiding die ze eerder had getrokken.
“Zo dat gaat een stuk sneller” zegt ze met enige verbazing in haar stem.
Ik voel een gigantische hoeveelheid haar over mijn schouder vallen en zit stil als een bang muisje. Ze herhaalt dat totdat er geen haar meer valt. De grote opzetkam had me enigszins in bescherming genomen. Althans dat lijkt zo.
Ik ben even niet bij de les zogezegd. Cristel strekt haar armen naar voor, handen gesloten als een vuist. “Links of rechts?” vraagt ze. Geen idee wat me te wachten staat. “Doe maar uhh … rechts dan” antwoord ik.
“Weet je dat zeker?” vraagt Cristel plagend met wijd open ogen, die ze een paar keer snel achter elkaar open en sluit.
“Ja, zeker.” zeg ik. Er valt een moment stilte en Cristel trekt en pruilmondje. Ze opent haar linker vuist. Er zit niets in haar hand. “Je komt goed weg jongen, tenminste voor dit moment dan”.
Als ze haar rechterhand opent verschijn er een andere opzetkam voor de tondeuse. Aanmerkelijk kleiner dan die ze net had. Als ik links had gekozen zou ze toch zeker niet zonder ….. Klik, klak, zoem. Cristel was aan dezelfde kant van mijn hoofd, nu met de kleine opzetkam druk in de weer. Ze heeft er kennelijk erg veel lol in en gaat ook steeds geiler uit haar ogen kijken.
Ik maar denken dat er zojuist veel af ging, dat was ook zo. Maar toch zie ik nog veel haar vallen en ik voel de tondeuse duidelijk een stuk dichter bij mijn hoofdhuid, mijn haar eraf ratsen.
Met veel lust en precisie kort Cristel mijn haar tot wat ik schat zo’n 5 mm. Na de zijkanten is mijn achterhoofd aan de beurt. Cristel schakelt zo nu en dan de tondeuse uit en perst dan een geluidje tussen haar zwoele lippen uit, dat nog het meest weg heeft van iemand die het lekkerste chocolaatje ooit eet. “Mmmmmmm …”
Voldaan legt ze de tondeuse neer en komt weer voor me zitten, op de knieën. Met een grote zachte borstel veegt ze de haartjes van mijn gezicht en mijn schouders. Met een kleine slalom veegt ze over mijn borst, buik … naar beneden. Daaronder was ik groot en hard.
“Zo nu de finale!” zegt Cristel. Ze pakt de schaar weer en strekt haar rug, zodat ze gemakkelijk bij mijn hoofd kan. “Ik ga het voor en bovenop twee-vingers-kort knippen.” Cristel maakt met wijs- en middelvinger uitgestoken en op elkaar, duidelijk hoe kort dat is. Mijn handen zijn niet groot, maar haar slanke vingers …. Dat wordt korter dan 2 cm.
“Ik heb nog wel een test voor je” zegt Cristel. “Terwijl ik je knip, wil ik dat je met jezelf speelt. Je weet wat ik bedoel?” Ik knik dat ik haar begrijp. Ze gaat verder met “ … en ik wil niet dat je stopt tot ik het zeg en blijf me aankijken. Oh, even een waarschuwing. Als je durft te komen voor dat ik klaar ben met knippen … dan wordt het mijn feestje.” Ze pakt de tondeuse die nog naast haar ligt, trekt de opzetkam eraf en gooit deze met een meisjesachtige worp ver achter in de kamer.
“Begin maar ….” zegt Cristel “.. dan kan ik ook beginnen”. Cristel pakt ondertussen de eerste plukken haar tussen haar vingers en met een strakke beweging knipt ze de lokken door. “Een beetje meer passie …. volg mijn grip maar …” zegt Cristel terwijl ze het haar bovenop mijn hoofd stevig omhoog trekt en de schaar even stil houdt, met een forse lok daartussen, voordat ze resoluut de schaar sluit en crrrrnsshh … Onmiddellijk gevolgd door het beetpakken van wat op die op die plek op mijn hoofd nog achterblijft en weer crrrrnsshh …
Het geluid van de schaar gaat me door merg en been en door ….
Cristel heeft er duidelijk veel plezier in. “Harder ….”
Ik gehoorzaam en begin het moeilijk te krijgen. Dat gaat niet onopgemerkt aan Cristel voorbij. Met nog meer passie dan eerst kortwiekt ze de lokken op mijn voorhoofd. Ik adem nu met schokken. Cristel weet wat er gaat komen.
Ze zegt “Denk eraan hè, ik heb je nog geen permissie gegeven om te stoppen en ik ben nog niet klaar met je.”
Ik antwoord “Ik houd het echt niet meer ….”.
Ze legt de schaar neer en pakte de tondeuse. Ze plaats die midden op mijn voorhoofd. “Weet wat je doet hè, ik heb je gewaarschuwd.”
Er is geen ontkomen aan, zelfs als ik nu een emmer ijs over me heen zou krijgen, was er geen houden aan. Een luttele seconde voordat ik het uitschreeuw van genot, klikt Cristel de tondeuse aan en zonder dralen duwt ze die in één ruk van mijn voorhoofd naar mijn kruin.
Dan duwt ze me achterover. Ik ben weerloos. De tondeuse eerst uit en dan tilt ze met haar linkerhand mijn hoofd lichtjes omhoog. En weer aan! Ze trekt een spoor van kaalheid mijn hoofd.
Langzaam kom ik omhoog. Cristel blijft op me zitten en zegt “Als je het echt zo lekker vindt zal ik het maar helemaal afscheren, niet?”.
Alsof ik nu nog een keus heb, met een half kaal hoofd. Cristel kust me zwoel op mijn mond.
Bedachtzaam, traag en met een ongelooflijke glimlach om haar gezicht gaat ze verder. Haar hand wrijft ze teder over de kale plekken nadat de tondeuse zijn werk heeft gedaan.
Ik verlies alle besef van tijd, ik hoor niets meer … ik zie enkel de glimlach op het gezicht van Cristel. Zachtjes fluistert ze “precies op tijd klaar, wij allebei”. Ik kom stukje voor beetje terug in de realiteit.
De kamer is een ware puinhoop. Alsof er een bom is gevallen. Een haarbom dan wel te verstaan. Overal grote en kleine plukken. Soms nog vast in kam of schaar. De tondeuse maakt een licht zoemend geluidje. Het lichtje knippert. Tijd om op te laden. Maar dat hoeft niet meer. Tenminste, niet vandaag.
“Ga maar lekker douchen, ik kom zo bij je” zegt Cristel terwijl ze met even ferme hand als waarmee ze de tondeuse hanteerde, de lakens waarop het tafereel zich heeft afgespeeld, samenvouwt en zo de kamer in orde maakt.
Cristel legt het laatste velletje papier naast zich neer. “Zo, dat is me nogal een verhaal zeg. Dus dat zijn jouw stoutste dromen?” Ik antwoord “mits een leuke vrouw daar helemaal in meegaat en die het zelf ook spannend vindt”.
“Oh en vind je mij een beetje spannend dan?”
“Een beetje veel” antwoord ik.
Cristel gaat verder “Nou dan heb jij geluk vandaag jongetje.”
Ik zet grote ogen op, wat nu …
“Ik ga er niet in mee. Niet dat ik het niet sensueel, spannend of leuk zou vinden, maar je zou er spijt van krijgen denk ik. Zoiets moet je niet impulsief doen. Appeltje eitje voor mij om je zo gek te maken dat ik alles met je mag doen hoor. Maar ik denk dat als je over een paar uurtjes thuis voor de spiegel staat, een heel ander gevoel zou hebben.
Cristel: “Trouwens ik ben een echte kluns als het om dat soort dingen gaat. Ik zou nog bang zijn dat ik je raak zou knippen of zo.”
“Maar …. je zou best eens een keertje langs de kapper mogen gaan”.
“Weet je wat? Als jij een afspraak maakt bij de kapper voor zaterdagochtend, zal ik dan met je meegaan? Vind je vast spannend, toch?”
Ik zeg “Lijkt me erg leuk, maar je doet wel moeite voor me”. Cristel antwoordt “ik vind je een aardige kerel. IK zal zelfs de kapper voor je betalen. Hoe vind je dat?”
Ik zeg “Dat hoeft niet per se hoor. Ik zal een afspraak maken en je het adres nog doorgeven oké”.
“Prima”, zegt Cristel. “Wel onder één conditie. Je stelt me daar voor als je vriendin en ik mag de kapster zeggen hoe je haar geknipt moet worden.”
Ik ga akkoord. Ze geeft me nog een zoen op mijn wang en zegt “tot zaterdag dan”.
Dinsdags daarop maak ik een afspraak bij een kapper in het oude centrum. Een trendy salon waar vooral veel jongeren komen, met de bijzondere naam Everyhair. Jaren geleden was ik daar al eens geweest voor een knipbeurt. Mijn huidige kapster is dan wel aardig. Echter haar knipkunsten iets minder. Dus maar eens verkassen. Te meer omdat bij Everyhair een hele mooie kapster werkt. Achter in de dertig, gouden lange lokken en een glimlach die je doet smelten. Ze was vast ooit het mooiste meisje van de klas. Dat zou ze nu ook nog zijn. Marleen heet ze.
Ik stuur Cristel een sms’je: “Zaterdag elf uur, salon Everyhair Kerkstraat, wacht buiten op je”.
Aftellen tot zaterdag. Weinig slaap, veel zenuwen. Cristel reageert niet op mijn sms’je. Die komt vast niet opdagen joh, denk ik.
Zaterdagochtend ben ik wakker bij het eerste licht. Probeer een boterham door mijn keel te krijgen en klots, ja hoor een pak Coolbest over mijn broek. Alles plakt. Dan maar weer opnieuw douchen en aankleden. Zenuwen!
Om half elf pak ik mijn fiets en met bibberen trap ik naar het oude centrum.
Ik fiets eerst nog even voorbij Everyhair en zet iets verderop mijn fiets op slot. Veel te vroeg natuurlijk. Kwart voor elf.
Ik ijsbeer wat tussen de plek waar mijn fiets staat en het randje van de voorruit van Everyhair. Ondertussen kijk ik de straat in, in de richting vanwaar ook auto’s de straat in mogen. Fietsers en auto’s passeren. Ik heb het gevoel alsof iedereen weet van mijn afspraak. De passanten kijken me bijna allemaal recht aan en glimlachen.
De minuten verstrijken stukje bij beetje. Bijna elf uur. Geen Cristel te bekennen.
Als uit het niets stopt er een kleine vijftig meter verderop een Mercedes. Een man stapt uit en opent het achterportier. Ik kan aanvankelijk niet goed zien wie of wat uitstapt. Een vrouw in een lange jas, ze lijkt op Cristel …
Cristel loop langzaam op mij af. Ze maakt passen alsof ze op een catwalk loopt. De lange zwarte jas is afgezet met bont en is slechts met één enkele knoop gesloten. Met elke pas die ze vooruit maakt zie ik de lange laarzen strak om haar lange benen, de fijne zwarte kousen en de strakke korte wollen rok die ze draagt. Cristel, toch al niet de kleinste, lijkt nog een stuk langer dan ik haar ken. De hakken van zeker twaalf centimeter maken het beslist niet gemakkelijk om over deze keitjes te lopen. Cristel heeft er geen enkel probleem mee.
Zodra ze me nadert tot op een paar meter, zie ik haar stralende glimlach, die weerkaatst op het parelsnoer wat ze draagt. Die parels zijn het enige wat te zien is tussen de wijd openstaande bontkraag van haar jas.
“Je dacht zeker dat ik niet zo komen.” spreekt Cristel. Ze geeft me een kus op de wang en gezien de goed aangebrachte lipstick die ze draagt, kan het niet anders of dat moet een stevige afdruk van haar lippen op mijn wang achterlaten. “Als ik iets afspreek hou ik me eraan en ik ga er vanuit dat jij dat ook doet” zegt Cristel terwijl ze met bijna vlakke hand over mijn haar gaat. Het haar wat optillend.
Ik antwoord, “Ik had het wel gehoopt dat je zou komen hoor”. De kerkklok slaat elf uur. “natuurlijk hou ik me ook aan de afspraak”.
Cristel: “Mooi”. “Zeg het is elf uur, neem je je vriendin mee naar binnen. Of wil je liever ergens koffie met me gaan drinken?”
Ik zeg “Een kopje koffie zullen we in de salon vast ook wel krijgen, denk je niet”.
Ik open de deur van de salon en laat Cristel voor gaan.
Vanuit de salon klinkt het enkele keren “goedemorgen” en kapsters en klanten kijken in onze richting. Marleen komt op ons toegelopen. “Heb je een afspraak” vraagt ze Cristel van achter de balie, terwijl ze haar blik richt op het afsprakenboek.
“Nee ik niet hoor, maar mijn vriendje wel. Om elf uur bij Marleen”.
“Oké …. ik ben Marleen, en jij wacht gezellig op hem met een kopje koffie?”
“Ja dat ook” antwoord Cristel “maar ik ben eigenlijk meegekomen om er op toe te zien dat ie nu eens goed zijn haar in model laat knippen en ik mag zeggen hoe”.
Marleen kijkt me recht in de ogen en vraagt “Is dat zo ja?”
Ik knik “Ja hoor, mijn vriendin mag het zeggen vandaag”.
“Goed da’s duidelijk dan, weet ik naar wie ik moet luisteren. Ik hoop dat je er geen spijt van krijgt”. Marleen en Cristel kijken elkaar lachend aan.
Een collega van Marleen neemt ondertussen onze jassen aan.
“Loop maar mee” Marleen gaat ons voor naar een lege kappersstoel achterin de salon. De stoel wordt geflankeerd door een bankje. “Neem lekker plaats, koffie?” Zowel Cristel als ik zeggen “graag”.
“Komt er zo aan” zegt Marleen. “Hoe gaan we het knippen?” vraagt ze Cristel.
Cristel staat even op van het bankje, gaat naast Marleen staan en zegt “Eigenlijk is alles beter dan dit” terwijl ze zelf nog één keer met haar hand mijn haar beroerd. “Er mag sowieso een flink stuk af. Oren vrij en die lange pieken vooraan daar moet je wat aan doen. Gewoon wat meer eigentijds”.
“Hoeveel mag eraf … zo? ”vraagt Marleen terwijl ze een lok omhoog tilt en de schaar op zo’n kleine zes centimeter van mijn hoofd houdt.
“Dat op zijn minst” antwoord Cristel “misschien nog wel iets meer”.
“Ik ga er iets leuks van maken” zegt Marleen. “Volgens mij heb je niets van gel of zo in je haar. Ik ga het droog knippen, wassen doen we later”. Cristel neemt weer plaats op het bankje, benen gekruist. Elleboog rustend op haar knie, hand onder haar kin, gaat ze er echt goed voor zitten.
Marleen doet een kapmantel om mee heen en voor ik het weet vallen de eerste lokken. In de spiegel zie ik dat Marleen voortvarend te werk gaat en ook dat Cristel hier duidelijk van geniet. Zelfs al was er geen spiegel, merk ik dat er een behoorlijk stuk af gaat, het knarsende geluid van de schaar klinkt luid als die zich sluit door flinke lokken en ik voel de haren vallen. Zeker rond mijn oren, tot dat moment nog bedekt met haar. Marleen knipt met precisie in een boog om mijn oorschelp. Centimeters vallen en een kleine tochtstroom in de salon geeft een extra koud en kaal gevoel aan mijn oren. Hetzelfde lot is mijn lange nekharen beschoren. Ik zie een zee met grote golven haar op de kapmantel liggen.
Jeetje, dit is een flinke knipbeurt.
Marleen legt de schaar neer en borstelt de losse haartjes aan alle kanten van mijn hoofd en nek weg en schudt mijn afgeknipte haar van de kapmantel af. “Zo dat is een hele opknapper, niet?” en ze kijkt Cristel aan en probeert diens reactie te peilen. “Je bent goed op weg” zegt Cristel “maar ik vind het nog veel te lang, ik wil graag dat je het nog een flink stuk korter knipt, véél véél korter”.
Marleen kijkt mij aan en zegt “Je vriendin mag het nog steeds zeggen?”. Ik zeg “Ja, dat is de afspraak”.
“Mag ik iets voorstellen?” vraagt Marleen aan Cristel. “Natuurlijk” zegt Cristel.
“Als ik nu eens de achterkant en de zijkanten eens goed opknip en bovenop net wat langer laat. Dat is erg in op het moment.”
“Bedoel je zoiets?” zegt Cristel, die ondertussen een modellenboek heeft gepakt.
Marleen kijkt naar de foto “Dat is zelfs nog een stapje verder. Daar is het vanachter en boven de oren opgeschoren tot maar een paar millimeter. Gewaagd hoor. Durf je dat aan?”
“Ik durf alles” lacht Cristel “en ik mocht het bepalen. Vraag maar.”
Marleen kijkt me via de spiegel aan. Met mijn mond breed, mijn lippen half naar binnen en strak op elkaar schud ik ja.
Marleen pakt een waterspray een maakt mijn haren natjes. Dan verdeeld ze mijn haar in zones, begrensd door strak gekamde lijnen in mijn haar. Daar waar nodig door klemmetjes vastgezet.
“Daar gaan we dan, buig maar iets naar voren”. Met haar linker hand duwt Marleen mijn hoofd met de kin naar mijn borst en met de rechter duwt ze de tondeuse vanuit mijn nek naar mijn kruin. Het geluid windt me op. Ik voel een koud spoor dat achterblijft. Alsof iemand met een kwast een baan koude gel op mijn achterhoofd schildert. Marleen herhaalt deze beweging totdat de laatste baan haar is teruggebracht tot een paar millimeter.
Ik ben stil, heel stil. Cristel trouwens ook. “Gaat het nog?” vraagt Marleen.
Ik zeg “ja hoor”.
Marleen gaat verder met de tondeuse. Ze scheert de zijkanten op tot waar mijn hoofd een kromming maakt. Als ze daarmee klaar is, zet ze de tondeuse op de kleinste stand en moeten mijn bakkebaarden het ontgelden. Volledig.
De kapmantel die enkele minuten geleden nog ontdaan was van alle losse haren, ligt voller met haar dan te voor.
Cristel staat weer op en wijst op de foto van het modellenboek. Marleen kijkt en luistert aandachtig. “Misschien is dat wel trendy, zo lang nog, bovenop …. maar hele korte laagjes en die pony echt helemaal eraf vind ik een stuk mannelijker.”
“Oké” zegt Marleen, ze pakt de schaar en ze begint van achter uit mijn haar bovenop op te tillen, haar vingers stevig tegen mijn hoofd aan en de schaar aan de andere kant van die vingers. Zo knipt ze van achter naar voor. Mijn haar wordt bot met enkele knippen tot een centimeter gekortwiekt. Mijn lange pony waar ik zo lang voor gespaard had gaat meedogenloos ten onder. Misschien nog wel korter dan een centimeter, want het lijkt of er geen einde komt aan Marleens knippen boven mijn hoofd.
Dan denk ik dat het voorbij is. Maar nee. Nu knipt Marleen met de schaar op een ongeorganiseerde manier in horizontale richting met kleine snelle bewegingen. Voor mijn ogen zie ik een gordijn van minuscule haartjes naar beneden dwarrelen. Het gaat zo lang door dat ik me af vraag of er eigenlijk nog wel iets te knippen valt.
“Zo meneer, stoere coupe op verzoek van uw vriendin.” Marleen borstelt de haartjes van me af en als een toreador zwaait ze de kapmantel van me heen.
Ik kijk in de spiegel en dan kijk ik Cristel aan. Ik zeg “Zo kort heb ik het nog nooit gehad. Jeetje nog korter en ik zou kaal zijn”.
Hoe dom kan ik zijn, dit is een voorzet aan Cristel voor open goal.
Marleen doorziet al wat er gaat komen en voor de derde keer doet ze me de kapmantel om.
“Daar heb je een punt” zegt Cristel. “Ik vind mannen met een kale kop erg erotiserend. Als dit het kortste is wat je ooit had, dan heb je dus nog nooit een kale kop gehad?” ik zeg, “Nee, dat uhh heb ik nooit gedurfd.”
Cristel antwoord “Een echte man probeert dat al is het maar eens in zijn leven. Grijp je kans of moet ik het nog steeds voor je bepalen …”
“Marleen alles eraf!” Marleen controleert de tondeuse op de laagste stand en aarzelt niet de instructie van Cristel op te volgen. Ondanks dat mijn haar super kort is nu, veegt de tondeuse nog een heel wat van mijn hoofd.
Nu de tondeuse zwijgt neemt Marleen me mee naar het wasgedeelte. Ze spoelt met haar ranke hand, haartje voor haartje door de afvoer. Dan lijkt het of je shampoo pakt die weelderig schuimt. Ze draait de kraan dicht, houdt mijn hoofd vast en scheert de achter gebleven stoppels weg zoals alleen een vrouw kan. Ik adem traag en diep. Wanneer ze mijn hele hoofd heeft gehad, spoelt ze met lauwwarm water het overgebleven scheerschuim van mijn kale hoofd.
“Klaar” zegt Marleen. Ze droogt mijn kale hoofd met een warme baddoek.
Ze loopt naar de balie. Cristel staat op en loopt zonder een woord met ons mee. Marleen zegt “het staat je anders wel hoor” benieuwd of je een volgende keer je vriendin weer meebrengt. Dat is dan 39,50
Cristel legt 100 euro op de balie “Is goed zo hoor, het was me het dubbele waard geweest”.
“Dankjewel” zegt Marleen. “Goh als ik mijn vriend zijn haar zo af en toe eens knip, dan schreeuwt ie moord en brand. Laat staan dat ik mijn gang mag gaan.”
Cristel heeft de smaak te pakken en zegt “Kom jij volgende week maar eens met je vriend bij mij langs. Draaien we de rollen om.”
Cristel legt haar visitekaartje op de balie. Marleen pakt het op.
“Dan zijn we zo klaar met je vriendje hoor …”
Onze jassen worden aangereikt en we zeggen gedag. Jonge wat voelt dat koud buiten. Cristel belt dat ze opgehaald kan worden.
Ik weet niet meer wat te zeggen. Op het moment dat Cristel achter in de auto wil stappen hoor ik Marleen roepen “Cristel …” ze komt in looppas naar ons toe met Cristels visitekaartje in de hand. “Cristel … ik ben bel je volgende week …”
Met een voldane blik stapt Cristel in en wuift kort naar mij en Marleen.
– Einde verhaal –
Hoofdstuk 2: Cristel neemt het in eigen hand
“Zo dat is een spannend verhaal …” zegt Cristel en ze legt het papier neer.
Ik vraag: “Vind je het ook een erotisch verhaal?”
Ze laat haar armen op mijn schouders rusten en plukt een beetje aan mijn haar.
“Ja best wel. Is het zomaar een verzonnen verhaaltje, of is het je fantasie?” Met haar stralende ogen kijkt ze me vrolijk en indringend aan.
Ik geef geen antwoord.
Dan fluistert ze in mijn oor “.. of uhh .. is het geen fantasie maar een wens? Soms is het beter om een fantasie, een fantasie te laten hoor.
Maar als het een wens is …. wensen kunnen soms in vervulling gaan …”
“Ik vind het eigenlijk best wel erotisch, als het je wens zo zijn ….”
Ik blijf stilletjes.
“Wat is je grote wens …. dat ik je volgende week zaterdag meeneem naar mijn kapster…. of zal ik zelf je haar maar knippen?”
Mijn hart bonkt en het bloed stroomt naar mijn hoofd. Niet alleen naar mijn hoofd. Ik antwoord: “Jammer dat toen ik dit verhaal schreef, de dag daarop een onbedwingbare dwang voelde om naar de kapper te gaan. Ze heeft er best veel afgehaald. Dus op dit moment is er helaas niet zoveel te knippen.”
Cristel antwoordt: “Als het écht je wens is dat ik je haar knip dan is het toch niet zo belangrijk of ik er nu 5 of 15 centimeter afknip. Of wel soms?”
“Ik denk dat je er even veel van geniet.”
Ze tilt hier en daar een lok van mijn haar omhoog en gaat verder:
“Valt nog genoeg te knippen hoor. Lekker zomers kort.”
“Cristel … het is nog maar februari …”
“Ja… ” zegt Cristel “ … en gisteren al 15 graden, voor je het weet is het zomer. Komt nog bij dat ik er misschien een tijdje tussenuit ga. Dus dit is je laatste kans voorlopig en ook die van mij. Maar als je liever over een paar weken weer naar je eigen kapster gaat, ik vind het prima. Maar ik denk wel dat je er spijt van krijgt.”
Het kraakt in mijn hersenen, waar ga ik meer spijt van krijgen. Wel of niet.
Cristel raadt mijn gedachten en zegt: “Dan moet ik alleen nog een schaar zien te versieren …”
Ik antwoord: “Kijk maar in de binnenzak van mijn colbert.”
Cristel pakt het colbert en haalt het lederen mapje uit de binnenzak. Ze opent het en ziet een kappersschaar en een kam.
“Stoute jongen” roept ze.
Ze pakt een oude stoel die in de hoek van de kamer staat en zet die recht voor mijn neus.
“Ga maar zitten meneer. Ik kom zo bij u.”
Cristel gaat achter me staan. Ik kan haar zo niet zien. Als ik probeer mijn hoofd om te draaien, reageert ze onmiddellijk. Met beide handen draait ze mijn hoofd vastberaden maar teder, weer in voorwaartse richting.
Ik schrik een beetje als ik een zijden doek, die onweerstaanbaar rukt naar Cristel’s parfum, als blinddoek om mijn hoofd gebonden krijg.
Cristel legt een strakke knoop achter op mijn hoofd. Dan trekt ze met zachte bewegingen, hier en daar strengen van mijn haar onder de doek vandaan, zodat die er overheen vallen.
Ik moet nu vertrouwen op mijn intuïtie en de minieme windvlaag die ik voel als Cristel voor mij komt staan. Tergend langzaam begint ze. Knoopje voor knoopje mijn hemd los te knopen. Na het laatste knoopje trekt ze mijn hemd langzaam naar achter. Over mijn schouders, tot halverwege mijn armen. Daar zit mijn hemd klem en mijn armen ook.
Ik voel me machteloos, op een prettige manier en besluit me helemaal aan haar over te geven.
Op een of andere manier merk ik dat Cristel hier duidelijk van geniet. Misschien nog wel meer dan ik.
“Zegt u het maar meneer. Hoe had u het willen hebben?”
“Toch niet van … een beetje bijknippen zeker … “
Ik vraag haar: “Wanneer begint ook weer de zomer?”
Cristel antwoordt: “Uhh … ik dacht … morgen.”
“Nou, doe maar iets zomers dan, want dat wil je toch …?”
Cristel zegt: “Je bent een schat. Wat is het kortste dat ooit hebt gehad?”
“Ik denk zo ongeveer” en ik maak een gebaar met mijn duim en wijsvinger, daartussen een ruimte van ongeveer 5 centimeter.
Cristel kijkt naar mijn hand en zegt: “Oké, dan geef ik je nu voor de eerste keer in je leven een écht lekker kort koppie …
“
De rest laat zich raden 😉
What language was this originally written in Piekje I had to use google translate so I could read it.
It was in dutch which is my native language